Joanna Roszak

Nominacja za konsekwentne i twórcze łączenie literatury, edukacji i idei pokoju. Za budowanie przestrzeni dialogu, refleksji i empatii – w szkole, na uniwersytecie, w przestrzeni publicznej. Za uczenie, że słowo ma moc nie tylko opisywania świata, ale również jego przemieniania.

Joanna Roszak od ponad dwudziestu lat uczy, że literatura może być językiem porozumienia. W pracy nauczycielskiej i akademickiej łączy wrażliwość humanistki z konkretnym działaniem. Jej autorskie innowacje pedagogiczne – takie jak Meblowanie pokoju. Wątki pokojowe podczas lekcji języka polskiego czy Poezja s-pokoju – wprowadzają do szkolnych klas ideę edukacji pokojowej, pokazując, jak o wartościach mówić poprzez poezję, opowieść i rozmowę.

Jest autorką dziewięciu książek naukowych i popularnonaukowych, wśród nich m.in. Słyszysz? Synagoga, Żuraw z origami. Opowieść o Józefie Rotblacie i Krall. Tkanie. Każda z nich to przykład, jak można łączyć badania z troską o pamięć i godność człowieka. Wydobywa z zapomnienia postaci, które niosły ideę pokoju – jak Rotblat, polski noblista, czy Hanna Krall, kronikarka doświadczenia wojny. Jej publikacje i wykłady to lekcje uważności, odpowiedzialności i współczucia.

Równolegle prowadzi działania społeczne i edukacyjne: organizuje warsztaty, konferencje, akcje charytatywne i konkursy. Współtworzyła m.in. inicjatywę Na nogi, na nogi w ramach Tygodnia dla Syrii, zbierając środki na protezy dla dziewczynki z Aleppo, przygotowała Pokojowy Pokój Zagadek, a w Fundacji im. Józefa Rotblata działa na rzecz edukacji o pokoju i współpracy międzynarodowej. Jej warsztaty w szkołach i muzeach pokazują, że pokój zaczyna się od rozmowy – od empatycznego spojrzenia na drugiego człowieka.

Joanna Roszak to nauczycielka, która widzi w edukacji misję kształtowania wrażliwości. Jej zajęcia – od warsztatów poetyckich po spotkania o literaturze antywojennej – uczą nie tylko interpretacji tekstów, ale też sztuki słuchania i rozumienia. Pani Joanna łączy praktykę literacką z refleksją etyczną i duchową, wprowadzając w szkolną codzienność elementy uważności i troski. To edukacja, która nie moralizuje, lecz inspiruje do działania.

W świecie, który często upraszcza i przyspiesza, Joanna Roszak proponuje zatrzymanie. Uczy, że kultura i literatura mogą być przestrzenią spotkania – człowieka z drugim człowiekiem, przeszłości z teraźniejszością, słowa z ciszą. Jej działalność to konsekwentny gest sprzeciwu wobec obojętności i zapomnienia. Pokazuje, że nauczyciel to ten, kto pomaga widzieć głębiej.